|
Juni 2020: Bar le Duc
Midden in een Coronawereld stappen we daags na het opheffen van de grenscontroles in onze Picasso richting Bar le Duc. Het is voor mij een onbekend stukje front, feitelijk behind the lines. Bar le Duc was een hospitaalstad, bevoorradingsstad, maar geen frontstad. Of we moeten die paar dagen in september 1914 meerekenen, want hier lag de oostkant van het Marnefront.
Een hittegolf hangt over de regio, en we vangen de reis dan ook s ’avonds aan. Na een goede nachtrust in Verdun beginnen we in de Argonne. De streek van Clermont en Florent is prachtig groen, heerlijk rustig en tot onze stomme verbazing zijn alle kerken open. We blijven al meteen kleven aan een vrouw met zoon. De beste man onderhoudt van alles; graven, executieplaatsen en de kerk met schitterende vensters. We gaan zo snel door mijn programma, dat vier dagen te lang lijkt. De medewerking hier in de streek is fantastisch. Of zijn ze blij met de eerste toeristen?
De
zeer warme dag wordt volop benut. We wandelen over het oude slagveld van Vau
Marie, waar het koren al tot de knieën staat. Het is 1914 met af en toe een
zweem 1918, toen vliegvelden overal in het achterland te vinden waren. We
gebruiken de beroemde Voie Sacrée als ruggengraat voor onze trip, en elke
keer kruisen we de beroemde markeerpalen langs de weg- een reminder aan
donkere tijden toen deze route Verdun in leven hield.
Opvallend
deze reis is opnieuw het aantal kerken waar we niet meer in kunnen.
Bouwvallen met ingestorte daken. Het geld is op. Verval. Verdriet.
Na vier dagen intens genieten en vele, vele historische plekken later hobbelen we op zondag terug naar corona-Nederland. Onderweg valt de uitlaat onder onze Citroen vandaan. We gaan in de zon zitten en nemen ons gemak. Hulp is onderweg. Als God in Frankrijk. Wat een heerlijk land blijft dit!
|
|
- U- |
.jpg)
